Μονάχα το φως

Μονάχα το φως μπορεί να σε κάνει να δείξεις πιο μεγάλος. Σαν ένα λιοντάρι που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ποντίκι στο φως του προβολέα. Σαν ένας τερατόμορφος γίγαντας που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα αθώο παιδί.

Μονάχα αυτό σου δίνει έναν παντοτινό σύντροφο που άλλοτε δείχνει στους άλλους που ήσουν και άλλοτε που πας. Σα μαύρη μπάλα δεμένη στο πόδι φυλακισμένου σε καταναγκαστικά έργα.

Μονάχα αυτό σου θυμίζει τον ερχομό μιας άλλης μέρας. Μιας μέρας που αρχικά δειλά ξεπροβάλει από το παράθυρο καθώς ξημερώνει κι έπειτα σθεναρά κατακλύζει το δωμάτιο.

Μονάχα αυτό είναι τόσο άφθονο κάπου αλλά εσύ ποτέ δεν θα μπορέσεις να κοιτάξεις εκεί. Μπορείς να το κάνεις, αλλά θα το έκανες και με την ηρωίνη;

Τόσο άφθονο όπως οι άνθρωποι που μπορούν να σε περιτριγυρίζουν αλλά αν κοιτάξεις προσεκτικά θα βρεις λίγους, αν όχι κανέναν.

Μονάχα αυτό μπορεί να ξεκινά πέντε παραγράφους με όμοιο τρόπο σαν παράλληλες αχτίδες όπου η μια - διαθλασμένη - πάλι πλάγια αναφέρεται σε αυτό.

Σαν ένα πλάγιο ερωτικό βλέμμα ανάμεσα στα τόσα άλλα.