Χίλια πρόσωπα

Κάποια εποχή παλιά πήρα τα χίλια πρόσωπά μου και τα πέταξα στον αέρα. Ο άνεμος τα σκόρπισε και οι σωσίες μου τα έπιασαν και τα χρησιμοποίησαν ως προσωπεία.

Ήθελα να μείνω καθαρός και να έχω μόνο ένα πρόσωπο, αυτό που κάτω από χίλια άλλα θα φαινόταν αληθινά δικό μου. Κάθε στρώμα προσώπων εμπεριείχε σοφία, πλούτο, ανοησία και απληστία. Τα άφησα όλα αυτά για να μπορείς να δεις ποιος είμαι, το στίγμα του αληθινού προσώπου που τόσο καιρό κρυβόταν από κάτω.

Εσύ όμως δεν θέλησες την αλήθεια και για αυτό αποφάσισα να βρω όλα αυτά που είχα χάσει. Ήμουν σίγουρος ότι αν όχι εγώ, τότε κάποιος σωσίας μου σίγουρα θα ταίριαζε και ήξερα ότι κάτω από το προσωπείο του θα κρυβόμουν εγώ.

Κάτι κρατούσε την αιώνια φλόγα της ανησυχίας στο μυαλό μου. Κάτι έβραζε το αίμα μέσα μου. Κάπως κατάφερνα να βρίσκω αυτά τα πρόσωπα. Δεν θα μάθαινα ποτέ το πως.

Ο Άνεμος είχε βάλει στοίχημα με το Χρόνο ότι θα μπορούσε να μου δώσει κάποιο από τα πρόσωπά μου πίσω, και έτσι θα μπορούσα να σε αγαπήσω και έτσι θα μπορούσες και Εσύ.

Ήταν εκείνη η στιγμή που ο Θάνατος γέλασε γιατί γνώριζε ότι ήταν πιο πιθανό να τον κερδίσει ένας άνθρωπος παρά το να κερδίσει ο Άνεμος το Χρόνο.

Βρίσκω τους σωσίες μου παντού και με θεωρώ αν όχι τυχερό τότε σίγουρα ταλαντούχο. Είναι ο Άνεμος όμως αυτός που σηκώνει πανιά και χιονοθύελλες, για να ταΐζει την αιώνια αλαζονεία μου και την μόνιμη ήττα του.

Τριγυρίζω και τρέχω για να φτάσω πιο γρήγορα σε αυτά που είναι μετά και να ξεφύγω από τις αναμνήσεις μου. Τρέχω για να συναντήσω καθένα από αυτά τα πρόσωπα σε έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο. Κοιτάζω στα μάτια τους, προσπαθώντας να βρω αυτό που ψάχνεις. Και αν είναι μίσος αυτό που ψάχνεις τότε θα επέλεγα ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να σε μισήσει με την αγάπη του. Όπως το πρόσωπο αυτό έτσι και εγώ θα το έκανα από αγάπη.

Τόσους αιώνες τώρα ο Άνεμος με βοηθάει, ο Χρόνος γελάει και ο Θάνατος παίζει με τα οξύμωρα σχήματα σαν να είναι ζογκλερικά μπαλάκια περιμένοντας το επόμενο πρόσωπό μου που θα πρέπει να πάρει.